زمانهایی گذشت...
به نام او که اختیارم بسته به اختیار اوست
زمانهایی گذشت،
عمری برفت،
طاقتی چند باید،
سجده ای چند شاید،
تا ره شعله ای؛ آتشی راز گرفت.
طاعتی کردن، خود را آزمودن؛
همتی شب تا سحر با خود نمودن؛
از دلبری، دل ها ربودن،
در بند فکرها، شب را غنودن،
عاقبت در بستر مهرش فتادن...
دل را بر دلبر دل ها بدادم
نَفْس و نَفَس آمد به یادم؛
تا یک شبی گنگ،
مبهوت و حیران،
در دلِ آتش ناگه فتادم!
دوزخ بدیدم، جنّت ندیدم؛
«وای از بی طاعتی» بود،
آوخ[1] ... آنرا شنیدم...
محنت کشیدم، با آن امیدم!
...
آتش دوزخ، داده نویدم
از قعر آتش به نور رسیدم
در پس و پیشش او را بدیدم
شاید شبی را تنها دویدم
تا ز دلِ شب به صبح رسیدم؛
در بین دستی مأوا گزیدم
نظر به هرجا که می فکندم
تنها خدا بود ... کسی ندیدم.
...
ز خفاشان روزگار نور ندیده؛
ز نامحرمان حریم عشق و نور نادیده؛
نور و نار و عشق و مستی، روی پوشیده
...
اکنون در پس پرده هشیاری و بیداری تنها با تنهایم
چشمان خود را آرام می گشایم،گوید خدایم:
همّت گمارم
روزها را با شب شمارم
از سهم شبها، روز را بردارم
یعنی که شب را تنها نگذارم
بوته مهری در دل بکارم؛
خدا خدا را از دل برآرم...
[1] دریغا ، واحسرتا، افسوس